Nader onderzoek 2012

Ons eerste bezoek in 2011 bleek een ware zoektocht naar de plaats delict. Wij kwamen er niet uit. Een tweede intenser onderzoek bracht ons na een buurtonderzoek bij de heer Okma (80 jaar). Hij vertelde dat in de jaren 1950 de ruilverkaveling had plaatsgevonden en dat het 'Ewoldtsbruggetje' toen was verdwenen. Hiervoor waren drie afwateringsbuizen in de plaats gekomen. We reden vanaf de zendmast te Spannenburg langs de parallelweg van de Straatweg (Strjitwei) door Tjerkgaast richting Koufurrige (bij Woudsend) en na enkele honderden meters doemden links de drie buizen op. Zie Foto plaats delict 2012 hier verder onder. Daar wierp Ewoldt zijn vrouw na haar van haar fiets te hebben geslagen in het water en deed een zgn. reddingspoging.....Het bewijs werd daartoe echter niet geleverd. Het motief was wél overduidelijk aanwezig.

Een onderzoek naar de nazaten loopt. Ewoldt had per slot van rekening drie kinderen (Joukje uit 1904, Johannes uit 1907 en Trijntje uit 1909) , in die tijd te jong om een en ander te beseffen. Ewoldt (1874 te Sloten (F.) geboren) vertrok naar Haarlem met de stille trom en begon een boekhandel in Amsterdam. Hij overleed in 1932.

Zaak 2.  Teatske Hoekstra (1939) - Plaats delict: Herbaijum, 10 maart 1939

Zaak 3. De Moordhoeve (1923) - Plaats delict: Culemborg, 23 december 1923

IJdeltuit Joel Blok

Het boek van commissaris Joel Blok

Joel Blok, van Joodse komaf, was een ijdeltuit. Hij voelde zich onschendbaar. Hij had prins Hendrik gered uit het sexhuis in Den Haag. Wie kon hem wat? Tijdens een bezoek van Koningin Wilhelmina in Parijs gaf hij zich uit als vertegenwoordiger van de Nederlandse politie en kleedde zich in een traditioneel Haags politieuniform, compleet met helm met een zgn. leeuwenkam.

In 1958 kwam bij Bruna te Utrecht een boekje uit, genaamd Beklaagde, sta op.

Blok wordt hierin als auteur voorgesteld als oud-commissaris te Brussel. Zijn echtgenote kwam uit België en hij had zich ook verdienstelijk gemaakt voor de Belgische vluchtelingen tijdens de Eerste Wereldoorlog (1914-1918).

De verhalen in het boekje gaan o.a. over Jack The Ripper, de zaak Hofrichter, Goeie Mie en de zaak Jut (Kop van Jut).

Geen enkel woord over de Culemborgse Moordhoeve...de arrogantie.....

De protestmars uit 1924 (UNIEKE BEWEGENDE BEELDEN!)

Een jaar na de moord liepen rond de 1000 Culemborgers een protestmars tegen de autoriteiten die het onderzoeken leidden. De beelden starten in het centrum van Culemborg. 

Kijk op : https://www.youtube.com/watch?v=7-HwXCH0lME&feature=youtu.be

De politieambtenaar op de beelden is inspecteur Dortland van de gemeentepolitie Cuemborg.

Zaak 4. (In preweeg) De moord op taxichauffeur Bas Hartmann - Plaats delict: Kralingseveer, 3 april 1975

De plaatselijke dacty...

Het korps gemeentepolitie Rotterdam kende in de periode 1970 - 1980 drie moorden op taxichaffeurs:

Kappie Dijksman (november 1970), Bas Hartmann (april 1975) en Willem Stakenburg (januari 1980). De zaak uit 1980 werd opgelost (de, aan drugsverslaafde, daders: de Duitse vrouw Hannelore S. en de Britse militair Roger S., kregen resp.  6 en 12 jaar gevangenisstraf).

Rotterdam, een wereldhavenstad, pur sang. Dus de "hele" wereld kon instappen in een Rotterdamse taxi; zie Willem Stakenburg.

Zou Bas Hartmann hetzelfde zijn overkomen: wereldburgers? Volgens diverse getuigen werden in de taxi, kenteken 54-54-TS, twee passagiers waargenomen. De taximeter stond op "KAS" voor een bedrag van 9 guldens. De taxi met Hartmann werd gevonden door Gerard Kenselaar, een buurtbewoner.

Er was twee maal op Hartmann geschoten, met een pistool, kaliber 6.35 mm. 

Wij kunnen kort zijn over het onderzoek; alle deelonderzoeken, het leegpompen van de gracht op zoek naar het pistool, het buurtonderzoek, het uitpluizen van 2 miljoen taxiritten (waarbij voor het eerst gebruik werd gemaakt van computer!!), het maken van vingerafdrukken van de 600 mannen van het dorpje Kralingseveer (uniek voor die tijd!!), leverden niets op, behalve:

1. een onbekend gebleven ongeveer 30-jarige oude persoon die na de moord rond 21.30 uur bij de bushalte lijn 34 in Kralingseveer stond. Hij droeg een lichte regenjas.

2. een vingerspoor, welke in de taxi werd gevonden, die niet matchte met de inwoners van Kralingseveer.

Op www.grcreunie.nl/10jaarGRC/herinneringen/henkhijdra%20rtv.htm ziet u beelden van het moordonderzoek (deels uit 2008); deel 1 is zonder geluid vanwege auteursrechtclaim. 

Was bewust door de dader(s) gekozen voor het Kralingseveer, wat toch wat afgelegen lag van de stad Rotterdam zelf? De rit was niet ingebeld bij de taxicentrale.

Zeer waarschijnlijk zijn, is de dader(s) opgestapt op de Goudse Rijweg en moet(en) toch bekend zijn  met het Kralingseveer.

Hieronder een overzicht bushaltes van de toenmalige route lijn 34 uit 1970-1991:

Diensten naar/van Kralingseveer en naar/van Capelle a/d IJssel gecombineerd: Ziekenhuis Dijkzigt (Zimmermanweg bij Wytemaweg) – Zimmermanweg – Rochussenstraat – Westblaak – Churchillplein (terug: Churchillplein – Schiedamsedijk – Schilderstraat – Witte de Withstraat – brug over Westersingel – Mathenesserlaan – Wytemaweg) – Geldersekade – langs voormalge eindpuntstandplaats Blaak o.z. – Blaak – Groenendaal (terug: Groenendaal – Blaak – Churchillplein) – Oostplein – Oostzeedijk –Honingerdijk – Abram van Rijckevorselweg – Kralingseplein – Abram van Rijckevorselweg – IJsselmondselaan – Ijsseldijk (òf via Abram van Rijckevorselweg – Kralingse Zoom – Nesserdijk – Schaardijk – Ijsseldijk) – Nijverheidstraat – Ketensedijk – Slotlaan – Rembrandtsingel – Meeuwensingel – Rivierweg – Kievitlaan – Capelle Middelwatering (Kievitlaan bij de Kerklaan; terug: Kievitlaan – Kerklaan – Pluvierstraat – Rivierweg – Meeuwensingel). (Er wordt dus òf via Kralingseveer òf via de “rivierdijk” gereden.).

We zien de halte IJsselmondselaan in Kralingseveer er tussen staan. We zien ook dat in die tijd de bus naar het centrum reed. Als de daders woonachtig in het centrum waren, dan kon er worden uitgestapt bij de eerste tientalgenoemden haltes. Mogelijk kwamen de daders uit de wijk Rubroek of Crooswijk, want de Goudse Rijweg is eigenlijk de scheiding tussen die twee wijken. Het ligt dan voor de hand dat men uitgestapt bij halte Oostplein en verdergelopen is naar Rubroek of Crooswijk. 

Hieronder ziet u een kaartje van groot gedeelte van huidige Rotterdam-Noord. Midden bovenin iets links ziet u de wijken Rubroek en Crooswijk, daartussen loopt een dun wit lijntje, de Goudse Rijweg, de opstapplaats. Vlakbij ziet u wegnummerbord S109, direct daaronder is halte Oostplein.

Het plaats delict vindt u rechts onder het midden, de IJsseldijk met daarboven een groen stukje. Links daarvan ligt de Ottergracht.

Kortom: instappen in lijn 34 was logisch, indien een van de daders uit Rotterdam zelf kwam. Hij nam wel een risico: de buschauffeur kon hem goed aanschouwen.

Voor wat betreft de onbekende vingerafdruk, in 1975 moest dit handmatig worden vergeleken.

In 1989 werd het eerste geautomatiseerde vingerafdrukkenherkenningssysteem van de Nederlandse politie operationeel. Deze centrale databank  wordt beheerd door de dienst IPOL. Tussen 2006 en 2010 werd het gedigitaliseerd. De naam HAVANK is een acroniem van Het Automatisch Vinger Afdrukkensysteem Nederlandse Kollektie. Het is tevens het pseudoniem van de auteur van detectiveromans Hans van der Kallen, dit terzijde.

De vraag die nu eigenlijk rijst, is of het vingerspoor uit 1975 het HAVANK heeft gehaald. Of is het dossier met het spoor vernietigd? Gemeentepolitie Rotterdam was een van de grootste korpsen van Nederland en haar deskundig technisch recherchepersoneel zal er alles aan gedaan hebben om in 1989 (of later) het spoor aan te bieden aan HAVANK.

Toch mag dat niet niet worden uitgesloten; het cliche, het is en blijft ook mensenwerk, doet ook hier van zich spreken.

Zeer aannemelijk is dat het spoor door HAVANK is gegaan, maar geen treffer (NO HIT) heeft opgeleverd. Kennelijk was dit misdrijf het eerste ernstige misdrijf door die dader van het spoor gepleegd en ook daarna niets meer. Of heeft het spoor toch niets te maken met het misdrijf? Vanuit het niets, zo maar een moord: ........was het toch een wereldburger??!! 

Was de Ottersingel wel de eindbestemming? Lag die niet in Cappelle a/d IJssel? Stapte hij op de bus om naar een halte in Cappelle a/d IJssel zelf te gaan?

Was er ruzie ontstaan tussen Hartmann en de passagiers? Sprake van een uit de hand gelopen roofoverval?

In de portefeuille van Hartmann zat 800 gulden, zeer ongebruikelijk voor een taxichauffeur, die in de taxi is achtergebleven. Paniek??

In augustus 1975 werd taxichaffeur Piet Fagel in zijn taxi aangevallen, hij overleefde. Dit gebeurde ook, in de Nijverheidsstraat, in Kralingseveer, op steenworpafstand van de plaats delict van Hartmann......Was deze aanvaller de moordenaar van Hartmann??

Hieronder ziet u een compositietekening van de aanvaller, hij zal nu rond de 70 jaar zijn..... 

NB VOOR EEN REACTIE KUNT U ONDERAAN DEZE PAGINA TERECHT.

Zaak 5. De moord op Rinie Wielheesen - Plaats delict: Gaanderen, 5 februari 1970.

Foto van de plaats delict aan de Kloosterlaan te Gaanderen. De recherche van de gemeentepolitie Doetinchem is terplaatse. Een rechercheur haalt de fiets van Rinie uit het bos.

Verjaard, nooit vergeten

Volgende week is er een uitvoering, daarvoor moet extra geoefend worden.  De wekelijkse les van gymnastiekvereniging Prinses Beatrix kan daarom wat langer duren.
Rinie vertrekt rond zes uur op haar fiets naar de sporthal in Gaanderen.
Moeder Wielheesen weet dat haar twaalfjarige dochter wat later dan half acht terug zal zijn.

Het is koud en het waait behoorlijk, deze februari-avond.
Als Rinie rond half acht afscheid neemt van haar vriendinnetjes van de gymclub heeft zij nog een flink stuk te fietsen door weer en wind.
Eenmaal de Kerkstraat uitgereden, slaat zij rechtsaf de Kloosterlaan in, het zandpad waaraan het boerderijtje van haar ouders op nummer zes staat.

Nog maar honderd meter is het meisje verwijderd van het veilige huis als het noodlot toeslaat.
Een man springt in het donker tevoorschijn uit de berm, grijpt de jonge fietsster vast en sleurt haar met fiets en al de struiken in.
Daar, in de idyllische buurtschap De Wrange, komt een einde aan het jonge leven van Rinie Wielheesen.
Het is 5 februari 1970.

De man die het meisje misbruikt en met haar eigen sjaal wurgt, is al lang opgeslokt door de duisternis als haar vader en moeder zich rond achten toch beginnen af te vragen waar Rinie blijft.
Ook haar oudere zus, die net is teruggekeerd van een bruiloft, maakt zich zorgen en besloten wordt de politie te bellen.
Samen met buurtgenoten gaat de familie zelf alvast op zoek in de omgeving.

Rond negen uur doet een buurman de gruwelijke ontdekking.
Het ontzielde lichaam van de twaalfjarige ligt naast haar fiets in de bosschages.
Vader en moeder Wielheesen zijn een eindje verderop aan het zoeken en komen naderbij.
Hun ongerustheid moet in enkele momenten omslaan in radeloos verdriet; hun dochtertje is op verschrikkelijke wijze uit het leven gerukt.

De vondst van de vermoorde Rinie Wielheesen slaat diepe bressen in de anders zo vredige Achterhoek.
De geschoktheid onder de bevolking is groot en velen leven mee met de smartelijk getroffen familie.
Temidden van die emotie trachten politie en justitie uit alle macht de dader van het brute misdrijf te grijpen en voor het gerecht te slepen.
Het zal uitdraaien op een deerlijk debacle, vooral veroorzaakt door een slepende competentiestrijd tussen de betrokken instanties.

Tot tweemaal toe wordt een verdachte gearresteerd, tot tweemaal toe blijkt er totaal geen sprake van schuld.
De gewelddadige dood van Rinie Wielheesen stevent regelrecht af op de status 'onopgeloste moordzaak'.
Eind jaren tachtig - de moordenaar loopt nog altijd onontdekt rond - passeert de zaak de verjaringsgrens.
Ook al wordt de dader nog gevonden - hetgeen niemand meer gelooft - dan nog kan hij niet meer voor de rechter gebracht worden.
Volgens de wet is moord na achttien jaar verjaard.

Hoe heeft zo'n aangrijpend crimineel drama zo'n dubbeltreurige afloop kunnen krijgen?
Tal van betrokkenen, meest politiemensen, laten er na beëindiging van hun loopbaan bitter hun licht over schijnen.
Ordinaire naijver tussen gemeente- en rijkspolitie, carrièrejagerij van officieren van justitie en moedwillig gefrustreerde opsporing.
Dat is de geur die opstijgt uit het archief van de moord op 5 februari 1970 in Gaanderen.

Oud-hoofdcommissaris Jan Blaauw duikt met zijn boek Verdacht van moord in de zaak Wielheesen en komt tot vernietigende conclusies.
Dat is in 1996.
De onderzoeksmethoden en povere resultaten hebben dan al lang op politiek niveau de aandacht getrokken.
Begin jaren zeventig worden er vragen in de Tweede Kamer gesteld over 'tekortkomingen in het onderzoek'.
Maar de staatssecretaris van Justitie antwoordt dat alle procedures correct doorlopen zijn.

De 'beestachtige moord', zoals een politieman het kort na het delict uitdrukt, leidt in de Achterhoek tot een noviteit: voor het eerst wordt een rechercheteam samengesteld met politiemensen van divers pluimage.
De grote reorganisatie tot regionale korpsen heeft nog niet plaatsgevonden en op het platteland opereren gemeente- en rijkspolitie naast elkaar.
Het schokkende misdrijf aan de Kloosterlaan brengt de plaatselijke speurneuzen uit de wijde omgeving bij elkaar en dat lijkt al vrij snel vruchten af te werpen.

Want een maand nadat Rinie is gevonden, presenteert het team een verdachte: de drieëntwintigjarige Jan uit Doetinchem.
Die is eigenlijk voor een ander delict aangehouden, de aanranding van een vrouw in het naburige Drempt.
Zij wordt begin maart op een stil weggetje door een rood autootje klemgereden en vervolgens in de wagen aangerand.
De beschrijving van de auto brengt de politie bij de Doetinchemmer, die een rode Mini bezit.
Maar het slachtoffer heeft een signalement van de dader opgegeven dat volstrekt niet op Jan past.
Zij herkent hem evenmin van foto's die de politie haar voorlegt.
En bovendien blijkt de verdachte een prima alibi te hebben voor het tijdstip van de aanranding in Drempt.

Niettemin menen de rechercheurs een goede vangst te hebben gedaan en in de ellenlange verhoren voeren zij de druk flink op.
Om van het gezeur af te zijn, geeft Jan uiteindelijk toe dat hij de aanranding gepleegd heeft.
Van Drempt naar Gaanderen is maar twintig kilometer, redeneren de ondervragers en gedreven door scoringsdrift grijpen ze de bekentenis van de Doetinchemmer aan om vervolgens over de moord op Rinie Wielheesen te beginnen.
Die kan de jonge vrachtwagenchauffeur ook nog wel in de schoenen worden geschoven.

Jan ontkent, maar als hij wekenlang door de mangel is gehaald en de celmuren op hem afkomen, bezwijkt hij opnieuw voor de onmenselijke druk die de marathonondervragers op hem hebben gelegd.
'Als jullie zeggen dat ik het gedaan heb dan zal dat wel. Mag ik dan nu naar huis?'

Dat mag uiteindelijk, als Jan er al vijf maanden voorarrest op heeft zitten.
Want in augustus komt de justitiële dwaling pijnlijk aan het licht.
Bij toeval wordt iemand aangehouden die met verkeerde autopapieren rondrijdt.
Zijn vorige auto was een rode Mini.
Al gauw bekent deze man de aanrander te zijn.

Jan is gezuiverd van de Dremptse blaam en met de moord in Gaanderen heeft hij al helemaal niets te maken, moet nu worden erkend.
Hoe hij dan aan de details komt in zijn 'bekentenis'?
Die zijn hem voor het gemak ingefluisterd door de rechercheurs.
Schandelijke verhoortechnieken, oordeelt Jan Blaauw vijfentwintig jaar later in zijn boek.

Terug bij af, moet het onderzoeksteam op zoek naar een nieuwe verdachte in de Kloosterlaan-zaak.
Die komt er al gauw in de persoon van de zeventienjarige bouwvakker Bart uit Westendorp.
Veel is er kennelijk niet geleerd van de blamage met de eerste misvangst want de geschiedenis herhaalt zich langs precies dezelfde lijnen.

Feitelijke bewijzen zijn er niet maar de ondervragers bezitten een levendige fantasie die rond de verdachte tot werkelijkheid wordt gevormd.
Bart ontkent, bekent en ontkent in een martelend programma van vaak nachtelijke verhoren waaraan geen eind lijkt te komen.
Slot van het lied: ook deze verdachte heeft het gewoon niet gedaan en moet - na bijna een jaar - worden vrijgelaten.

De verhoudingen tussen politie en justitie in Arnhem zijn dan al tot een bedenkelijk dieptepunt gedaald.
Jaren later, als politiemensen successievelijk met pensioen gaan, druppelen daarover geluiden naar buiten waaruit geen al te florissant beeld ontstaat over de wijze waarop het moorddrama van 1970 door de instanties is aangepakt.

Zo zegt oud-korpschef G. Oosterhof van de toenmalige Doetinchemse gemeentepolitie in een krantenartikel van 1980: "Vrouwe Justitie was in die tijd niet gewoon blind.
Stekeblind waren ze. ( )
Over en weer kwam het tot spanningen.
Het werd een zaak van leven of dood.
Keihard heb ik eens gezegd dat ze fout zaten en daar waren ze wild over.
Ze konden mijn bloed wel drinken.
Ik mocht ook niet meer verder met het onderzoek."

Door al het onderlinge getouwtrek en gehannes met verkeerde verdachten belandt de zaak Wielheesen na de vrijlating van Bart op dood spoor.
Serieus zicht op de werkelijke dader ontstaat er nooit meer en dat heeft weer tot gevolg dat de meest wilde geruchten in de streek de ronde blijven doen.

Aan een ervan besteedt de moegestreden politie nog enige aandacht: de vader van Rinie zou het zelf hebben gedaan.
Voordat het tot een serieuze verdenking kan komen, moeten de rechercheurs erkennen dat er werkelijk geen enkele grond bestaat voor beschuldiging in de richting van vader Wielheesen.
Het gezin krijgt met de ongefundeerde exercitie andermaal een zware slag te verwerken.

Hardnekkiger, tot op de dag van vandaag, is de connectie die Achterhoekers veronderstellen met de onverkwikkelijke praktijken van een der paters van het klooster St.Willibrordus op landgoed De Slangenburg.
De abdij ligt enkele honderden meters van de plaats waar het vermoorde meisje wordt gevonden.
In 1996 komt aan het licht dat de beminnelijke 'sokkenpater', die de kapotte sokken van de kloosterlingen her en der naar nijvere huismoeders brengt, zich veertig jaar terug herhaaldelijk heeft vergrepen aan een jong meisje, kind nog.

Nadat de affaire aan het licht komt, blijkt al gauw dat zeker tien andere - inmiddels middelbare - vrouwen slachtoffer zijn van de grijpgrage pater.
De kwestie leidt niet tot strafvervolging, maar wordt intern in het bisdom afgehandeld.
Toch blijft, tot ieders verbijstering, de sokkenpater in Gaanderen gewoon pastoraal werk doen.
Of de politie ooit de betrokkenheid van de Slangenburg-pater bij de moord op Rinie Wielheesen onderzoekt, is niet duidelijk.
Tot enige formele verdenking komt het in elk geval nooit.

Vader, moeder en zus Wielheesen hebben het onopgeloste drama al die decennia met zich moeten meedragen.
Het gezin verhuist enkele jaren na de dood van Rinie naar Zelhem, waar de oudere zus later het boerenbedrijf voortzet.
Het strafrechterlijk verjaren in de jaren tachtig van de moord op hun dochter is opnieuw een afschuwelijke fase in de voortdurende martelgang.
De moordenaar van Rinie zal nooit gegrepen, laat staan berecht worden.

Hoezeer ook gepensioneerde rechercheurs ronduit roepen dat zij weten wie het gedaan heeft.
Het is de man op de fiets met de rammelende dynamo.
Verschillende getuigen beschrijven hem, maar opgepakt wordt hij nooit. (Deze getuigen zouden drie jonge jongens  geweest zijn die kort na de moord een man op die fiets passeerden vlakbij de Kloosterlaan. OCC Culemborg).

NB VOOR EEN REACTIE KUNT U ONDERAAN DEZE PAGINA TERECHT.

Tweede onderzoek in 1973 en DNA

Luchtfoto van plaats delict uit februari 1970

In 1973 start een tweede onderzoek. Daar  richt de aandacht zich op een getuige die in beeld komt als verdachte.  Een 23-jarige man, werkzaam in Doetinchem, fietst van zijn werk terug naar huis. Volgens een tijdsanalyse kan hij haar hebben ontmoet tijdens de fietstocht. Rinie had ook een soort naambandje bij zich  van de zus van de verdachte. Dit zou zeer goed een gespreksonderwerp kunnen zijn geweest toen zij elkaar ontmoetten.

Journalist Eric van der Vegt deed archiefonderzoek. Hij ontdekt dat in het krantenarchief alle relevante artikelen zijn verdwenen!

Van der Vegt wil DNA-onderzoek doen aan de hand van de aangetroffen sporen op plaats delict. Hij benadert daarvoor een familielid van de in de jaren negentig overleden verdachte. Het Nederlands Forensisch Instituut (NFI) kan echter de sporen niet meer vinden. Een verwantschapsonderzoek zit er dus niet meer in. Case closed? Het lijkt er veel op.

Deelde de verdachte zijn verhaal nog met iemand? Schreef hij het ergens nog op? Ging hij uit een soort van wroeging naar de politie en meldde zich daar als getuige?

Waarom zijn de artikelen verdwenen?

Moesten alle sporen, dus ook de artikelen verdwijnen? Wie doet nu zoiets? Toch de macht van de Katholieke Kerk? Ver gezocht....

ONS ONDERZOEK

Profiel

Uit ons onderzoek blijkt dat de gemeentepolitie Doetinchem tijdens haar onderzoek uit gaat van het volgende daderprofiel: een primitieve, ernstig psychisch gestoorde man. Hij verplaatst zich met een fiets of een brommer. Hij komt uit de directe omgeving van de plaats delict.

Rinie

Rinie wordt geheel ontkleed aangetroffen. Haar rode sjaal is om haar linkerbeen gebonden (kennelijk met een zgn. Turkse knoop) en om haar nek, het andere uiteinde zit verknoopt rond haar rechterknie. Dat is dusdanig gebeurt dat haar benen gespreid zijn.  Rond haar lichaam liggen her en der haar kleren. De dader heeft beestachtig gehandeld. Er zijn bloedsporen.

Wie doet zoiets??!

Had de dader een perverse seksuele afwijking??! Hij moet dit toch eerder gedaan hebben, althans het aanbrengen van het  specifieke (unieke) knoopsel op een lichaam.... 

Heeft de dader bij de scouting gezeten? Hield hij van zeilen? Op zijn werk nodig?

YouTube geeft een beeld. Turkse knoop:

https://www.youtube.com/watch?v=zJfE343eJ94

De pater

Voor wat betreft de sokkenpater (Anton Otten): In het dossier staat te lezen dat pater Otten een alibi had voor die avond (de avond van de moord) en dat is onderzocht door de gemeentepolitie. Otten was namelijk die avond op een bruiloft. De bruiloft waar de zus van Rinie ook was...

Kippenpater

Er bestaat echter ook nog een kippenpater.

Deze kippenpater belt ongeveer een half uur na de moord aan bij de familie Grob, vlakbij de plaats delict. Hij zit onder het bloed en zand. Hij wil zich verschonen. Hij verklaart van zijn fiets te zijn gevallen. Hij is slechtziend (draagt bril) en heeft kennelijk een bocht gemist. Hij wil niet in dusdanige toestand terugkeren naar de abdij. Grob meldt dit bij de gemeentepolitie in Doetinchem. De recherche onderneemt echter geen actie.

Hoe bloederig was het op de plaats delict?

Kon deze pater met zijn slechte gezichtsvermogen wel in het pikkedonker zodanig handelen als bij Rinie?

Bij het signalement wordt een bril niet opgegeven...

De pater verdwijnt kort na de moord naar het buitenland. 

In en voor die tijd speelde ook het seksueel misbruik  van kinderen uit Gaanderen door bepaalde paters ; dit komt rond 1998 uiteindelijk in de openbaarheid.

Is de katholieke kerk ook in die tijd nog zo machtig? Heeft hier het kerkelijk recht gespeeld, dat kennelijk boven het strafrecht stond?

In de periode van augustus tot oktober van 1972 hoort de recherche personen die de kippenpater goed kenden. Hij was een gevaarlijke gek die  meisjes lastig viel. Kennelijk had hij ook een bepaalde wraak tegen de abdij.

In 1974 volgen er nog twee tips. In Frankrijk respectievelijk Australie zouden de paters een kind hebben vermoord  en ook Rinie. Dit spoor loopt echter dood.....

Briefje en telefoontje

Rond oktober 1971 krijgt de gemeentepolitie Doetinchem een stuntelig briefje met een gebrekkig handschrift. De tekst luidt: "Betreffende op de moord op Rinie Wielhezen, er moet met spoed een beloning op inlichtingen, welke tot de dader kan lijden, want er volgt weer slachtoffer (ik weet wie die fietser is geweest)."  Zie de afbeelding hieronder. Wie herkent het handschrift?!

Rond april 1971 krijgt de wachtcommandant een telefoontje. Een mannenstem zegt: "Ik weet wie Rinie Wielheesen heeft vermoord." Als de wachtcommandant naar de naam vraagt, zegt de man: "Dan hoeft het voor mij niet meer." Hij verbreekt daarop de verbinding.

Twee lampjes

De zus van Rinie verklaart recentelijk dat vlak voor de moord de moeder van Rinie uit het keukenraam kijkt en dan twee koplampjes van fietsers ziet. Zij ziet ze afstappen en denkt aan een echtpaar waarvan de man wellicht moet plassen. Iets later hoort ze een vreemd geluid dat ze niet kan thuisbrengen. Haar vader zegt dat het de koeien op stal zijn. Achteraf gezien moet dit Rinie geweest zijn. Mogelijk is het schreeuw van de pijn...

Kwam de dader Rinie dus achterop gereden, want de beide lampjes schenen richting de boerderij?

Zag hij Rinie wegfietsen vanuit het gymnastieklokaal in Gaanderen? Kwam hij haar onderweg op de Kerkstraat tegen? Wachtte hij tot hij aan het begin van het bos aan de Kloosterlaan om haar aan te  spreken en haar te overrompelen? Het bos onttrok hen uit het zicht per slot van rekening...

Het was echter ook zeer donker op dat gedeelte van de Kloosterlaan, geen lantaarnpalen en het was bijna nieuwe maan.

Reed hij daarna door om te verdwijnen via de Kommendijk?

Of keerde hij na zijn gruwelijke daad zijn rammelende fiets en kwam hij zodoende de drie jongens tegen?

Was hij het wel?

Signalement

Getuigen omschrijven dat die man die op fiets daar was als  een jonge man tussen de 22 en de 27 jaar, rond de 1.80 meter, ovaal en vol gezicht, forse lippen en blond haar (niet lang). 

Drie jongens, die richting de Goorstraat fietsen, zien hem kennelijk ook, zij kunnen hem echter niet omschrijven, het was te donker.

Bij het passeren van de jongens dook hij over het fietsstuur om aan zijn dynamo te friemelen.

Mogelijk heeft hij dus na de daad rechtsomkeert gemaakt. Heeft hij Rinie gevolgd en is teruggekeerd naar de Kerkstraat?

Was Rinie een willekeurig slachtoffer?

Betrapt!?

Wij zijn ervan overtuigd dat er rond en direct na de moord meerdere verdachte fietsers waren.

Wij denken aan minimaal drie. 

Sporen en bloedgroep

De gemeentepolitie Doetinchem krijgt hulp van de rijkspolitie Hummelo en Keppel (Laag-Keppel) en van een team opsporingsdeskundigen van het ministerie van justitie uit Den Haag. 

Naast twee haren wordt ook het hemd van Rinie veiliggesteld. Er worden gipsafdrukken gemaakt van de aangetroffen voetsporen. Deze sporen zijn zeer waarschijnlijk later vernietigd, althans de politie en justitie kunnen ze niet meer vinden. Het hemdje blijkt later in het bezit te zijn geweest van rechercheur Reuvekamp. Het is uiteindelijk weggegooid. Reuvekamp wilde er niet meer aan herinnerd worden. In feite vernietiging van mogelijke DNA-sporen...

Wel wordt de bloedgroep van de dader vastgesteld. Welke die is, is ons nog niet bekend.

Binnen de Nederlandse bevolking zien we vooral de bloedgroepen O (47%) en A (42%). De bloedgroepen die beduidend minder voorkomen zijn B (8%) en AB (3%). Daarnaast is 84% rhesus (D)-positief en 16% rhesus (D)-negatief. Veel mensen zijn dus A+ of O+, terwijl B- en AB- juist weinig voorkomen.

(Bron: Sanquin.nl 2021).

Tip

Wij zijn inmiddels getipt. Een naam is genoemd. Deze man past in het bovenvermelde profiel. Deze persoon reed bijna dagelijks  rond in de omgeving op een fiets. Hij kende de omgeving op zijn duimpje. Hij vertoonde afwijkend (gewelddadig) seksueel gedrag. Diverse voorbeelden daarover werden genoemd. Wij hebben diverse bezoeken gebracht aan de omgeving (ook de plaats delict is bezocht). Wij hebben diverse personen gesproken die ons verder konden helpen. Deze getuigen werden door ons benaderd en ondervraagd als karaktergetuigen.

In verband met COVID19 heeft ons onderzoek tijdelijk stilgelegen.

Het onderzoek is begin maart 2022 weer vlotgetrokken. 

We doen een uiterste poging deze zaak op te lossen. Wij gaan ervan uit dat we in het najaar van 2022 onze conclusies trekken, met mogelijk toch nog een naam.... 

18 juli  2022:

Met de modernste technieken is deze zaak opnieuw onderzocht. Dit heeft echter niet geleid tot een oplossing.

Hiermee is dan ook besloten het dossier, hoe triest ook, te sluiten.

Opmerkingen

Goedemiddag, ik lees dat jullie getipt zijn met een naam en dat deze persoon in het daderprofiel past. Ik lees echter in het overzicht dat de zaak in een ultieme poging definitief is afgesloten…

Ik vraag mij af of de Heer Hajo Schuurman meer weet over deze zaak hij reageerde onder aan de pagina dat de dader in een andere richting gezocht moet worden. Waarom?? Wat weet u?

Allereerst wat een afschuwelijke moord op zo’n jong meisje. Ik las voor het eerst over deze zaak op uw website. Daarna stuitte ik per toeval op de podcast onland van NPO Misdaad over deze zaak.

Zie ook https://soundcloud.com/ericschuurman/de-moord-op-rinie-wielheesen

In de podcast noemt men Pater Otten (de sokkenpater) en later spreekt met over de kippenpater die bij de familie Grob komt. Is dit dezelfde persoon?

de sokkenpater en de kippenpater zijn 2 verschillende persone

https://www.nporadio1.nl/podcasts/onland

De sokkenpater en de kippenpater zijn twee personen.

Joke, ik heb de podcast beluisterd, waarin u ook aan het woord komt over de sokkenpater, pater Otten. Wat een heftig verhaal...
https://podcasts.google.com/?feed=aHR0cHM6Ly9wb2RjYXN0Lm5wby5ubC9mZWVk

Goede middag. Ik ben diegene die u beschrijft als het meisje, toen tussen 4 en 8 jaar oud misbruikt door de sokkenjager. Misschien kan ik nog wat toevoegen aan dit verhaal.

Hoewel zeer veel verdenkingen over de verkrachting van en moord op Wielheesen richting de abdij gingen en gaan, moet het in een heel andere hoek gezocht worden.